COA en Nidos; stille tochten, luide waarschuwing
In april 2024 schreef ik over de “stille tochten” in Enschede. Geen bloemen, geen muziek, maar jongeren die verdwijnen in een opvangsysteem dat nauwelijks nog functioneert.

Minderjarige vreemdelingen die via Nidos — bijvoorbeeld bij pleeggezinnen, zoals in het incident met een dode en gewonde bij een steekpartij in Enschede — onder toezicht staan, maar intussen van opvang naar opvang worden geschoven. Nu, maanden later, klinkt opnieuw stilte — deze keer rond de plots ingetrokken opvanglocatie aan het Perikplein.

Waarom?

Volgens de gemeente op basis van signalen over “ondermijnende activiteiten” bij de organisatie You Care. Signalen — geen feiten. Dezelfde mist die we vaker zien wanneer bestuurders liever handelen op geruchten dan verantwoordelijkheid nemen. Wel was You Care in 2023 al negatief in het nieuws [ 1 ] [ 2 ]

Maar dit is niet zomaar een beleidsfout. Het is symptomatisch voor een veel groter probleem: een migratieketen die draait op schaal, niet op zorg. Die jongeren verplaatst in plaats van ze op te vangen. En die, zolang er niet rigoureus wordt ingegrepen, blijft dweilen met de kraan open.

De massa schuift door

Want dit is pas het begin. Zolang COA en Nidos hun gang kunnen gaan, worden deze jongeren als pionnen vooruitgeschoven. Eerst als alleenstaande minderjarige vreemdelingen (AMV), daarna via gezinshereniging — massaal en slecht gecontroleerd.

En de opvang?
Die groeit mee. AZC’s rijzen als paddestoelen uit de grond, op de meest ongezonde plekken: eerst in woonwijken maar inmiddels naast industrie, langs snelwegen, buiten zicht.

De veiligheid?
Volgens COA-protocollen vooral gericht op “in- en uitchecken”. Alles wat binnen de muren gebeurt, blijft ook binnen de muren. Incidenten worden intern afgehandeld — of gewoon verzwegen. De burger moet immers geloven dat alles onder controle is.

Maar de realiteit is anders. Deze jongeren komen terecht in een samenleving die ze niet kennen, niet begrijpen, en vaak niet respecteren. Ze komen uit conflictgebieden, stammenstructuren, met weinig tot geen opleiding — en zonder binding met de Nederlandse rechtsstaat.

Bendevorming

Conflicten lossen ze op zoals ze dat hebben geleerd: met groepsdruk, intimidatie of geweld.

Wie denkt dat dit overdreven is, hoeft niet naar Parijs, Brussel of Malmö te kijken. Scheveningen, Hoogland, Amsterdam-West, Rotterdam-Zuid — wijk na wijk raakt sociaal ontwricht. Agressie, straatterreur, groepsvorming: het zijn geen incidenten meer, maar patronen.

En te vaak zijn de daders jonge mannen uit het opvangsysteem. Maar door gedeelde cultuur en/of religie binden ze ook eerste én tweede generatie migrantenjongeren aan zich.

Toeval? Nee. Dit is het voorspelbare gevolg van beleid waarin cultuurrelativisme en politieke correctheid jarenlang centraal stonden. Waarbij hulporganisaties, bestuurders en media liever sussen dan spreken. Liever vergoelijken dan aanpakken.

De stem terugpakken

Enschede is hierin geen uitzondering, maar wél een plek waar het tij nog te keren is. Niet door paniekvoetbal zoals bij het Perikplein, maar door transparantie, duidelijke keuzes en een einde aan de doorgeschoven verantwoordelijkheid. Het begint bij erkenning: dit systeem kraakt. En als we zo doorgaan, breekt het. Ten koste van kwetsbare jongeren. Ten koste van buurten. Ten koste van onze samenleving.

De stilte is oorverdovend. Tijd dat er weer gesproken wordt. Hardop. Heldere taal, in plaats van bestuurlijke rookgordijnen.

Uitstel of afstel

De opvang is voorlopig van de baan. Wat volgt? Consulten in crisismodus. Snelle gesprekken met verhuurder De Woonplaats. Overleggen met Nidos. En ondertussen wachten de jongeren — gepasseerd, zonder uitzicht, zonder dossier. Wie durft te voorspellen wat daaruit groeit?

Enfin. De volgende stap zou helder moeten zijn: geen kortsluiting door angst, geen glijvlucht richting amateurisme. Maar wél open communicatie, transparantie richting inwoners, en vooral: verantwoordelijkheid nemen. Want krampachtig handelen op basis van een “signaal” is een recept voor stilstand, terwijl we juist duidelijkheid en richting nodig hebben.

Uiteindelijk draait deze politieke dans om één cruciale vraag: welke boodschap willen we afgeven?

Slot: tijd voor politieke moed

Zwevende vrees, gebrekkige dossiervoering en bestuurlijke paniek leiden tot wat ik eerder typeerde als een ‘doos van stilte’ — waarin deze jongeren opnieuw verdwijnen.

Tijd dat het college stopt met reflexmatig beleid en kiest voor het menselijke verhaal. Want deze stille tochten mogen geen script worden. (Ook) Enschede verdient beter: saamhorigheid, zichtbaarheid en verantwoordelijkheid.

En die verantwoordelijkheid begint bij het oplossen van onze eigen problemen. De landelijke politiek moet kleur bekennen. En dat lijkt eindelijk te gebeuren.

Niet alleen met de recent aangenomen wetten in de Tweede Kamer. Ook het maatschappelijke verzet tegen nieuwe AZC’s neemt toe. De estafette-demonstratie, die ook door Belang van Nederland wordt gesteund, zal daarin haar steentje bijdragen.

Ons standpunt is dan ook helder:

  • Directe asielstop en opzegging van het Vluchtelingenverdrag van 1951;
  • Asielaanvragen uitsluitend in de regio;
  • Strafbaarstelling van illegaliteit en actief uitzetten van afgewezen én criminele asielzoekers;
  • Per direct intrekken van de Spreidingswet; geen voorrang voor statushouders op sociale huurwoningen;
  • Gezinshereniging substantieel beperken.

Stem in het belang van Nederland,
Nederland voorop en vooruit.

#TK2025 #GR2026 #StemBVNL