De intro van deze ‘opinie’ van Nausicaa Marbe is passend: ‘in Nederland wordt dit conflict leugenachtig versimpeld en uitgebuit, door straattuig én politici’. Al met al maakt het tevens duidelijk, ‘wie de derde wereld importeert, zal een deel worden van de derde wereld’
De gebeurtenissen die reeds in geheel Europa (ook in Nederland!) spelen, en nu met betrekking tot wat er in Israël speelt maken ook wederom duidelijk dat de multiculturele samenleving uiteindelijk inhoudt: de vernietiging van het oorspronkelijke. De multiculturele samenleving zal voor meer en meer mensen tot een hel worden en zal voor demografische, economische, culturele, spirituele, intellectuele en straks staatsrechtelijk vernietiging van Nederland zorgen.
Mijn ‘opinie’
Het artikel hierna is mijn ‘opinie’, aangetekend dat dit niet inhoudt een keuze voor steun aan Israëlisch of Palestijns beleid te maken. Geweld leidt alleen tot meer geweld. De contacten die ik afgelopen week heb gehad met mensen in Israël maken in die zin alleen maar duidelijk dat de gewone man/vrouw vooral met en naast elkaar wil leven met behoud van de eigen identiteit en soevereiniteit. En dat alleen welvaart leidt tot vrede en gemoedsrust voor geest en ziel.
Je zou voor een meer objectief uitgangspunt in eerste instantie Israël en het jodendom moeten scheiden. Wat je dan overhoudt is in wezen niet veel anders dan een land waar het jodendom de dominante ideologie is.
Je hoeft ook niet spastisch te doen en bij elke referentie naar Israël 2000 jaar geschiedenis uit de kast te trekken. Dat onze schepper, God zelf de Joden dit stuk land zou hebben toegewezen? Of de hele ‘culture of critique’ uit de kast te trekken. Het grote lijden van de joden constant te benadrukken.
Wat historie
Gedurende vele eeuwen was Palestina onderdeel van het Ottomaanse rijk. Palestina was geen afgebakend geografisch gebied. Als je dit doortrekt naar een land. Dan zouden dé Palestijnen ook niet bestaan. Ze waren immers geen inwoners van een (soevereine) natiestaat. Bestuurlijk was het gebied verdeeld over de bestuurlijke eenheid (ten tijde van het Ottomaanse Rijk noemde men dit Sanjaks) Jeruzalem, Acre, Nablus, de bestuurslaag (destijds noemde men dit een Vilayet) Beiroet en (onder de gouverneur van) Damascus. Het maakte deel uit van de landstreek Syrië.
De bedoeïenenstammen (nomaden in de Sinaïwoestijn) waarin daarin onafhankelijk. De christelijke minderheid werd tegen vervolgingen en pogroms beschermd door de Westelijke mogendheden die ‘capitulaties’ afdwongen van de heersers sinds 1150. Pogroms waren gewelddadige aanvallen op bepaalde groepen; etnisch, religieus of andere soorten, die vooral worden gekarakteriseerd door de vernietiging van hun omgeving (huizen, bedrijven, religieuze centra).
De Joden kregen pas na de ‘Damascusaffaire’ in het midden van de 19de eeuw (1802-1900) steun vanuit het Westen tegen de eeuwenlange vervolgingen en pogroms in Jeruzalem, Hebron, Safed. De Verenigde Naties besloten in 1947 – na het beëindigen van het Britse mandaat 15 mei 1948 – Palestina op te delen in een Joodse en een Arabische staat (Jordanië). De ‘Damascusaffaire’ in 1840 verwijst naar de arrestatie van verschillende leden van de joodse gemeenschap in Damascus op beschuldiging van rituele moord op pater Thomas, een Christelijke monnik.
Op 15 mei 1948 liep het Britse mandaat voor Palestina af. Groot Brittannië had dit gebied toegewezen gekregen na de 1ste Wereldoorlog toen het Ottomaanse rijk in 1920 gesplitst werd bij de Vrede van Sèvres. Dit verdrag werd overigens nooit door Turkije goedgekeurd en werd drie jaar later vervangen door de voor de Turken veel voordeliger Vrede van Lausanne. Het Mandaatgebied Palestina werd in 1923 toegewezen door de Volkenbond, de eerste mislukte Europese samenwerking en er was grote invloed van het socialisme dat domineerde vanaf de jaren 20 tot in de jaren 70.
Groot Brittannië was erg verzwakt na de 2de wereldoorlog en mede vanwege de vele gewelddadige confrontaties tussen de Arabische en Joodse bevolkingsgroepen in het Mandaatgebied Palestina zagen de Britten zich genoodzaakt om het bestuur over Brits mandaatgebied Palestina te beëindigen.
Hoe verschillen ontstaan
Een voorbeeld waar verschillen ontstaan door religieuze en culturele invloeden. Landen als Iran en Yemen hebben na het ontstaan van de staat Israël in 1948 succesvol kunnen betogen dat de joodse staat een ‘obstakel’ is voor de vooruitgang van Palestijnse vrouwen. Zelf heb ik enkele malen Israël mogen bezoeken. Maar kan verzekeren dat, als ergens vrouwen zijn geëmancipeerd, het wel in Israël is. De enige democratie in het midden oosten en smeltkroes uit verschillende landen. En dan een Iran en Yemen die zeggen dat Israël een obstakel is voor de vooruitgang van Palestijnse vrouwen.
Iran was voor de komst van Islamitische machthebbers westers georiënteerd. In de tijd van de Sjah van Perzië (nu Iran) werden ze vooral ook gesteund door de VS. Zijn vader was verbannen naar Johannesburg, Zuid Afrika. Dit gebeurde in 1941 na de Brits – Sovjetische invasie van Iran. Zo verzekerden de Britten zich van olietoevoer en de Sovjet Unie stelde de toegang tot de Roemeense olievelden veilig nadat Nazi-Duitsland de Sovjet Unie was binnengevallen.
De vader van Mohammed Reza Pahlavi, tot dan Sjah van Perzië, werd geïnspireerd door onder meer Atatürk en Kahn. Tevens onderhield hij nauwe banden met het Verenigd Koninkrijk, de Sovjet Unie, Turkije, Afghanistan en Duitsland. Duitsland was zelfs de belangrijkste handelspartner in de jaren 30. Wat dus ook de aanleiding was van de Brits – Sovjetische invasie. Maar het Midden Oosten is natuurlijk een kruitvat met de rode draad: religie, olie en dictators die worden gesteund door Amerika of Rusland.
Herstelbetalingen
Terug naar het ontstaan in 1948. Als ‘herstelbetaling’ kregen de Joden in 1948 een stuk land dat we nu Israël noemen. Dit stuk land is in 73 jaar tijd omgebouwd tot een fantastisch land met een hoogwaardige en renderende economie. De enige tot nu toe werkende democratie in het Midden Oosten. Een land waarvan de inwoners zich al 73 jaar moeten verdedigen tegen een groot deel -Donald Trump droeg in 2020 bij tot bijvoorbeeld een vredesverdrag tussen Israël en Bahrein- van de Arabische wereld.
En nee, de joden zijn geen lieverdjes maar als ze dat wel geweest zouden zijn, waren ze door toedoen van de Arabische wereld en de Palestijnen in het bijzonder al weggejaagd. Waarom heeft Jordanië bijvoorbeeld de 800.000 Palestijnse vluchtelingen na 1948 nooit Jordaanse nationaliteit gegeven? Israël heeft dat wél gedaan met de 800.000 Joden die na 1948 uit Arabische landen kwamen.
En wat betreft Gaza: In 2005 kregen de Palestijnen het volledige beheer over dit gebied. Maar in plaats er wat zinvols mee te doen heeft de PLO zich laten sponsoren en is het nadat de PLO de verkiezingen verloren van Hamas gemaakt tot lanceerplatform van raketten tegen Israël.
Nooit opgeven, niets doen is geen optie. Nederland is het waard!
