Voor wie zijn die 510.000 woningen?
In een vorige column stond het al: het kabinet wil tot 2030 maar liefst 900.000 nieuwe woningen bouwen. Volgens het CBS is er op dit moment een tekort van circa 390.000 huizen (CBS, 2023). Dus de vraag dringt zich op: voor wie zijn die andere 510.000 woningen bedoeld? Waar komt die extra vraag vandaan?

Het eerlijke antwoord: voor mensen die hier nog niet zijn.

Migratie als motor van woningdruk

De extra woningvraag komt nauwelijks door natuurlijke aanwas van Nederlanders. De grootste aanjager is migratie. In 2022 registreerde het CBS een recordaantal van 402.000 migranten, met een migratiesaldo van 227.000 (CBS, 2023). Het gaat om arbeidsmigranten, statushouders, gezinshereniging, internationale studenten – het zijn bewuste politieke keuzes.

Maar zodra je dat benoemt, volgt steevast de reflex: “Jullie zijn racisten.” “Iedereen heeft recht op een huis.” Het inhoudelijke debat verdwijnt onder een moreel deksel. Elk kritisch geluid wordt verdacht gemaakt. Maar wat is er mis met de constatering dat onze woningnood niet zomaar “gebeurt”, maar het gevolg is van concreet beleid?

En is het werkelijk onrechtvaardig om te vinden dat Nederland in de eerste plaats een land is voor de mensen die het hebben opgebouwd? Voor hun kinderen en kleinkinderen? Voor hún toekomst?

“Solidariteit zonder grenzen is geen beleid — het is overgave.”

Jonge aanwas met grote gevolgen

Wereldwijd groeit vooral één bevolkingsgroep razendsnel: de islamitische bevolking. Volgens Pew Research groeit deze groep sneller dan alle andere religies, vanwege hoge geboortecijfers en een jonge leeftijdsopbouw (Pew, 2017).

Deze jongeren worden in toenemende mate vooruitgestuurd naar het Westen — als asielzoekers, alleenstaande minderjarigen, via gezinshereniging. In beleidstermen noemen we hen AMV’s: alleenstaande minderjarige vreemdelingen. COA, NIDOS en andere instanties spreken er zakelijk over, maar in werkelijkheid wordt steeds duidelijker dat de beveiliging op AZC’s en AMV-opvanglocaties er vooral is voor het registreren van in- en uitloop, niet voor veiligheid. Waarom? Omdat incidenten het liefst binnenskamers worden gehouden.

De jongeren die hier aankomen, kennen onze samenleving niet, begrijpen haar niet, en hebben er vaak geen enkel respect voor. Velen zijn ongeletterd, zijn opgegroeid in tribale structuren waar conflicten met geweld worden opgelost, en hebben geen binding met de Nederlandse rechtsstaat of haar waarden.

Wie denkt dat dit overdreven is, hoeft niet naar Parijs, Brussel of Malmö te kijken. Scheveningen. Hoogland. Amsterdam-West. Rotterdam-Zuid. Kijk daar. Wijk na wijk raakt sociaal ontwricht door agressie, groepsdruk en culturele frictie.

De daders? Te vaak jonge mannen met een migratieachtergrond, zowel eerste als tweede generatie.

Toeval? Nee. Het is het voorspelbare gevolg van een beleid waarin cultuurrelativisme en politieke correctheid de boventoon voeren.

Wetenschappelijke onderbouwing

Wie dit feitelijk uitgewerkt wil zien, moet het boek “Grenzeloze Verzorgingsstaat” van Jan van de Beek lezen. Hij toont met onweerlegbare cijfers aan dat massa-immigratie niet alleen gigantische kosten met zich meebrengt, maar ook leidt tot structurele verdringing op de woningmarkt, in het onderwijs, in de zorg.

Van de Beek toont aan dat er in beleid en media een actieve onwil bestaat om deze gevolgen onder ogen te zien, uit angst voor morele veroordeling. Maar beleid dat niet op feiten stoelt, maar op taboes, eindigt altijd in chaos.

Enclaves in opbouw

Islamitische gemeenschappen groeien intussen niet alleen in omvang, maar ook in invloed. In veel steden zijn inmiddels parallelle samenlevingen ontstaan, met eigen normen, informele regels en groepsdruk. Hulpverleners trekken zich terug. Regenboogvlaggen verdwijnen. Vrouwen uit het straatbeeld. Religie verdringt vrijheid.

En de politiek? Die kijkt weg.

Een woning is geen los object

Woningbouw is niet neutraal. Het gaat niet alleen over stenen, maar over samenleving, identiteit, veiligheid, ruimte en draagvlak. We bouwen op weilanden, in natuurgebieden en aan stadsranden. Dat vergt miljarden aan infrastructuur, onderwijs, zorg, energie en politie. De kosten zijn voor iedereen – maar de voordelen niet.

De huizen zijn vaak niet voor de Nederlanders die al tien jaar op een wachtlijst staan. Statushouders en Oekraïners krijgen voorrang, tijdelijke arbeidsmigranten krijgen flexwoningen, en hele woonwijken worden gepland voor nieuwkomers. Intussen raakt de oorspronkelijke bevolking steeds verder uit beeld.

Niet bouwen aan het probleem

We staan op een kruispunt. De vraag is niet alleen wat we bouwen — maar voor wie. Blijven we bouwen voor het gevolg van een falend migratiebeleid? Of kiezen we eindelijk weer voor regie, voor binding, voor bescherming van onze samenleving?

Want dit overkomt ons niet.
Dit ís beleid.
En zolang we die waarheid niet uitspreken, bouwen we niet aan een toekomst — maar aan onze eigen verdringing.

Tijd voor heroriëntatie

Nederland heeft behoefte aan visie. Aan leiderschap. Aan keuzes.

Regie over migratie, over ruimte en over wie we zijn en willen blijven. Want als we die vragen niet meer durven stellen, bouwen we straks een land waarin we onszelf niet meer herkennen.

De woningnood is ernstig. Maar het probleem ligt dieper.

Dus laat die vraag klinken in elke raadszaal, provinciehuis en Haagse kamer:
Voor wie bouwen we eigenlijk?

“We bouwen geen huizen.
We bouwen een toekomst.”

In het belang van Nederland,
Nederland voorop en vooruit.

#GR2026 #BVNL #Enschede en #ElkAndereGemeente

Nooit opgeven, niets doen is geen optie. Enschede is het waard!