Uitgiftepunt van medicijnen
Hoe kille communicatie en falend medicijnbeleid patiënten vermorzelen
Een sms die alles zegt
“NAAM, u krijgt een ander merk medicijnen vanwege leverbaarheid of beleid van uw zorgverzekeraar.”
Koud. Onpersoonlijk. En zonder uitleg. Terwijl je afhankelijk bent van die medicijnen om te functioneren – om te léven.
Ik heb dit jarenlang meegemaakt met een naaste. Telkens kon ik, met eindeloze moeite, een oplossing afdwingen. Nu overkomt het mijzelf – terwijl dit medicijn al jaren op medische noodzaak wordt verstrekt.
Omdat ik het nu nog niet direct nodig heb (en uit principe), laat ik het liggen. Maar waarom moet het zo? Waarom wordt erbij gezegd dat apotheek X er “wat gemakkelijker mee omgaat” als je niet kunt of wilt betalen?
Waarom worden mensen in een kwetsbare positie behandeld als lastposten? Moeten straks alleen mensen met financiële middelen nog gezond gehouden worden – terwijl wie dat niet heeft maar moet hopen dat een steeds goedkoper alternatief nog werkt?
Van patiënt naar nummer
Die kille sms staat symbool voor een falend systeem. Apothekers, zorgverzekeraars en de overheid hebben de patiënt gedegradeerd tot administratief gegeven.
Ondertussen worden apotheekmedewerkers getraind in het omgaan met agressie. Begrijpelijk.
Maar: Wie traint de patiënt in omgaan met vernedering?
Vraag rond. Iedereen kent wel iemand die worstelt met medicijntekorten, onverklaarbare merkwissels of bureaucratisch getouwtrek. Op X regent het klachten. En altijd wijst men naar “het systeem”.
Wie bepaalt eigenlijk?
Niet de arts. Niet de apotheker. Maar de zorgverzekeraar – via het preferentiebeleid. Die bepaalt welk merk je krijgt.
Volgens de KNMP waren er in 2024 meer dan 2.000 medicijntekorten. Mensen met epilepsie, diabetes of kanker – die afhankelijk zijn van continuïteit – worden structureel de dupe van een systeem dat zich voordoet als ‘zorgzaam’.
De wortel van het probleem: staatsgeleide zorg
We zitten gevangen in een systeem dat werkt als een staatsgeleide economie:
• centraal aangestuurde zorg
• overheidsregulering op detailniveau
• prijsdruk zonder verantwoordelijkheid voor beschikbaarheid
Dat klinkt nobel – gelijke toegang, lage kosten – maar in de praktijk werkt het niet meer.
We hebben een systeem waarin:
• bureaucratie belangrijker is dan zorg
• apothekers verplicht worden te beknibbelen
• zorgverzekeraars artsen overrulen
• patiënten hun medicijnen niet meer vertrouwen
En ondertussen worden wij geacht begrip te hebben voor tekorten, prijsafspraken en “duurzaam transport”. Terwijl het vertrouwen van patiënten afbrokkelt.
De roze olifant in de zorg: immigratie
Laten we de roze olifant in de kamer eindelijk benoemen: ook in de zorg speelt immigratie een doorslaggevende rol in de oplopende druk op voorzieningen.
Mensen die nooit aan ons stelsel hebben meebetaald, doen vanaf dag één een maximaal beroep op zorg, opvang en ondersteuning. Dat is niet houdbaar, niet eerlijk, en niet uit te leggen aan mensen die hun hele leven premie hebben betaald en nu in de wachtrij staan – of het moeten doen met een goedkoop substituut.
Het zorgstelsel is gebaseerd op solidariteit. Maar solidariteit vergt grenzen – letterlijk.
Wie deze realiteit blijft ontkennen, zadelt Nederland op met een failliet systeem en een verdeelde samenleving. De échte zorgcrisis is niet alleen een kwestie van personeel of geld – het is een kwestie van keuzes.
En zolang we blijven doen alsof iedereen altijd welkom is, ondermijnen we onze eigen voorzieningen.
De pijnlijke paradox
De overheid produceert zelf geen medicijnen. Die komen van private bedrijven – vaak uit China of India.
Maar de overheid stuurt die markt wél, met keiharde regelgeving, aanbestedingen, prijsplafonds en onhaalbare eisen.
Een voorbeeld: bij het leerlingenvervoer in Enschede moest het vervoer ‘zero-emissie’ zijn. Het gevolg? Duurder contract. Minder kinderen komen nu in aanmerking voor vervoer. Besparing voor de gemeente, kosten voor kwetsbare gezinnen.
Precies datzelfde mechanisme speelt in de zorg:
Meer regels, meer bureaucratie – minder toegang.
Voor “nieuwkomers” gelden ondertussen andere standaarden.
Marktwerking?
Het is te simpel om te zeggen dat privatisering de zorg te duur heeft gemaakt.
Er is juist te weinig echte marktwerking in de zorg.
Probeer maar eens een zorgonderneming te starten of medicijnen te produceren in Nederland. Je loopt direct tegen een muur van regels op. Alleen de grote spelers – vaak met politiek netwerk – kunnen meedoen. En zij verdelen vervolgens het geld.
Dat is geen markt. Dat is kartelvorming onder overheidsvlag.
Conclusie
De zorg is kapot gereguleerd.
De mens is eruit gehaald.
Het systeem is leidend geworden – en de patiënt ondergeschikt.
Zorgverzekeraars zijn boekhouders geworden. Apothekers uitgiftepunten. En de overheid blijft sturen alsof het een planeconomie is.
Maar wij zijn geen nummers.
En medicijnen zijn geen inkoop product.
Ze zijn essentieel.
Voor het leven. Voor de waardigheid.
En dus: Stop deze nachtmerrie.
Breng de mens terug in de zorg
In het belang van Nederland,
Nederland voorop en vooruit.
#GR2026 #BVNL #Enschede en #ElkAndereGemeente
Nooit opgeven, niets doen is geen optie. Enschede is het waard!
Een oproep: wij zijn voor onze betalingsverplichtingen afhankelijk van donaties van onze leden / lezers of reclame. Reclame maken betekent in veel gevallen ook onafhankelijkheid inleveren en daar passen we voor. Daar komt bij: het midden- en kleinbedrijf is al bijna uitgeroeid door handelen van de huidige overheid. Daarom deze oproep: steunt u ons s.v.p. met een kleine donatie, als het uitkomt een wat grotere of wordt lid van onze beweging / partij. Er blijft nergens geld aan de welbekende strijkstok hangen. Alle financiën verkregen via donaties of lidmaatschap worden gebruikt voor het hosten van onze website en informatievergaring. Het bankrekening nummer van Verbindend Enschede: NL37 KNAB 0257 6796 42
Geef een reactie