Politieke kleuter
Trump weet dat het werkt en zal keer op keer de steun aan Europa als inzet gebruiken. Hij heeft gezien dat chanteren loont. En wie de lichaamstaal en blik in de ogen van deze ongekozen ‘leider’ ziet, begrijpt waarom zij liever via WhatsApp deals sluit dan via democratisch mandaat. Deze vernedering, voor het oog van de camera, heeft veel weg van een koloniale afrekening.
Europa is ouder dan Amerika
Althans, als we kijken naar beschavingen, ideeën en culturele ontwikkeling. Terwijl in Europa de fundamenten werden gelegd voor rechtspraak, wetenschap, architectuur en filosofie, moest het Amerikaanse continent nog “ontdekt” worden — in Europese ogen dan. Maar het feit dat Amerika later op het toneel verscheen, maakt het niet minder dominant.
De ironie is dat het jonge Amerika inmiddels als ouder tegen het oude Europa praat. Niet met respect voor ervaring, maar met de botheid van een zelfverzekerde tiener die weet dat zijn spierballen het laatste woord krijgen. En Europa? Europa buigt.
Niet alleen onder druk van wapens, maar ook onder druk van de eigen verwarring: spreekt politieke kleuter Von der Leyen eigenlijk wel namens ons?
Mandaat
De vrouw die tegenover Trump stond en voor heel Europa sprak, heeft geen mandaat van wie dan ook. Ze werd niet gekozen door burgers, maar benoemd in achterkamertjes. Toch presenteert ze zich als de stem van een continent.
En ik zeg bewust: de vrouw. Want deze Ursula von der Leyen mag dan binnen het EU-politbureau wegkomen met politieke manipulatie op hoog niveau — tegenover de Bokito op de apenrots verandert ze in een nederig, dienend vrouwtje. Europa als bijrol in haar eigen toneelstuk.
Binnen Brussel is ze regisseur van de illusie van macht, maar buiten Europa is ze figurant. Het wereldtoneel herkent geen script dat geschreven is door ongekozen technocraten.
Zelfs het Verenigd Koninkrijk heeft als soevereine onderhandelaar een duidelijk betere “deal” dan de EU.
Collectivistisch
Bij een collectivistische benadering wordt het algemeen belang boven het individu gesteld. Collectivistisch denken — waarin mensen worden gereduceerd tot vertegenwoordigers van hun ideologie — ondermijnt het individu en bevoordeelt de luide minderheid boven de stille meerderheid.
Het leidt tot een gepolderd en onbestuurbaar systeem waarin samenlevingen gebukt gaan onder technocratisch en ideologisch beleid.
Vaak stellen aanhangers van dit systeem dat door economische globalisering nationale grenzen steeds minder relevant worden. Tegelijkertijd geloven ze dat collectieve bestedingen — via subsidies, overheidsinvesteringen en inkomenssteun — economische crises kunnen dempen.
Zo worden in Zuid- en Oost-Europa hele landbouwregio’s kunstmatig in stand gehouden met Brusselse subsidies, terwijl jongeren vertrekken en dorpen leeglopen. Tegelijkertijd stimuleert men in Noordwest-Europa — waaronder Nederland — via open grenzen en arbeidsmarktbeleid de komst van goedkope arbeidskrachten uit diezelfde regio’s.
Het paradoxale gevolg: de EU subsidieert het ene gebied om mensen daar te houden, terwijl ze via marktregels en vrij verkeer de voorwaarden schept voor hun vertrek.
En in het ontvangende land verdringen deze migranten de bestaanszekerheid van lagere inkomensgroepen — mensen die nauwelijks stem krijgen in het debat. De EU-aanpak vergroot zo de ongelijkheid tussen én binnen landen.
En nu…
Zij die zeggen onze belangen te vertegenwoordigen in Brussel zullen harder moeten reageren. De politieke bestuurders in Nederland moeten álle middelen inzetten om het tij te keren.
De EU is verworden van een samenwerking in wederzijds belang tot een supranationale entiteit die nationale soevereiniteit ondermijnt. Waar het begon als handelsverdrag, is het nu een politieke structuur die zich bemoeit met grenzen, cultuur, klimaat, gezondheid en migratie.
Brussel fungeert als technocratisch machtscentrum, waarin de wil van nationale parlementen wordt ondergraven. Deze ontwikkeling leidt tot verlies van democratische zeggenschap én nationale identiteit.
Nederland moet zich heroriënteren: samenwerken met gelijkgestemde landen, in plaats van zich ondergeschikt te maken aan een Europese superstaat.
Conclusie
Als anti-globalist pleit ik voor NEXIT. Maar een NEXIT is geen knop die je indrukt. Het is een proces, een strategie, een geleidelijke terugkeer naar soevereiniteit. Geen abrupte breuk, maar een gefaseerde afbouw van EU-macht — beleidsterrein voor beleidsterrein.
Binnen het huidige kabinet is geen enkele partij bereid verdragen op te zeggen of zelfs maar een NEXIT bespreekbaar te maken. Alles moet in Brussel blijven, terwijl daar geen draagvlak voor is.
Daar komt bij dat diezelfde partijen het referendum — met als motivatie dat het ‘toch niet bindend’ zou zijn — hebben afgeschaft. Een bindend referendum over het EU-lidmaatschap zal dan ook eerst opnieuw moeten worden ingevoerd.
Stem voor bindende afspraken.
Stem in het Belang van Nederland.
Nederland van het slot – het kan wel!
#TK2025 #GR2026 #StemBVNL #TeamBVNL
Geef een reactie