Politieke agenda of geen visie?
Afgelopen dinsdag 16 september was ik aanwezig bij de stadsdeelcommissie Oost van de gemeente Enschede. Mijn aandacht ging vooral uit naar de aangepaste plannen voor de nieuwe wijk ten oosten van Stokhorst. Ik schreef er eerder al over [1] [2].

De oude strategie

Wat meteen opviel: de strategie van deze wethouder is nog steeds dezelfde. De mond vol van participatie, maar er niets mee doen. Een plan presenteren dat slecht onderbouwd is (hij gaf zelf aan nog niet alles te hebben gelezen), cruciale stukken zoals een verkeersplan ontbreken, en dan verontwaardigd reageren als insprekers hun zaakjes beter op orde hebben dan het college zelf.

Het is machtspolitiek, met maar één doel: zoveel mogelijk besluiten doordrukken vóór maart 2026. In de overtuiging dat de Enschedese kiezer ook dan weer, zoals bij eerdere gemeenteraadsverkiezingen, een kruisje zet bij BurgerBelangen Enschede.

Groei zonder visie

Ook dit gaat onze stad niet helpen. Al jaren vragen we ons af: wie van de inwoners wil eigenlijk die groei die het college steeds nastreeft? En waarop is dat gebaseerd? Een echte visie ontbreekt. De zogenoemde woonvisie wordt jaarlijks geactualiseerd, maar dat is niets meer dan achteruitkijken. Korte termijn politiek, bedoeld om oude fouten te maskeren. Het resultaat? Groei door immigratie, niet door draagvlak.

Het is een klassieke cirkelredenering. Je kunt plannen maken, maar je bent afhankelijk van een markt die je zelf kapot reguleert. En dat alles in lijn met een verborgen agenda: Agenda 2030.

Agenda 2030: democratie buiten spel

In 2015 ondertekende premier Rutte in New York Agenda 2030. Zonder debat. Zonder parlementaire goedkeuring.

Die agenda, gekoppeld aan de Sustainable Development Goals (SDG’s), klinkt onschuldig – wie wil er nu geen ‘duurzame’ wereld?

Maar achter die vage idealen schuilt een harde realiteit: internationale richtlijnen die diep worden verankerd in nationale wetgeving, zonder dat kiezers daar ooit voor hebben gekozen.

Agenda 2030 bepaalt in toenemende mate wat wel en niet kan. Kijk naar het woningtekort: terwijl er een enorme behoefte is aan betaalbare woningen, worden projecten stilgelegd vanwege stikstof- en natuurdoelen. Mondiale afspraken blokkeren lokale oplossingen.

Gemeenteraden mogen intussen nog wat meepraten over de woningnood, maar hun eigen visie inbrengen is onmogelijk. Men droomt liever klimaat-adaptief.

Klimaat-adaptief als toverwoord

Inmiddels worden omgevingsvisies aangepast en is ‘klimaat-adaptief’ het nieuwe toverwoord – 26 keer terug te vinden in de woonvisie. Maar wat levert dat op? In wijken als Pathmos kampen bewoners nog steeds met een verouderd rioolstelsel, en sociaal huurwoningen staan massaal leeg.

In plaats van realistische oplossingen te zoeken voor de gevolgen van grondwaterstijging en een veranderende ondergrond, laten beleidsmakers zich leiden door lobbyisten en politieke activisten die landelijke eisen voor nieuwbouwwijken doordrukken. De prijs wordt betaald door bestaande wijken en hun inwoners.

Conclusie

Een wethouder die zich achter participatie verschuilt, maar in de praktijk stuurt met gestuurde vragenlijsten, bedrijft geen participatie maar manipulatie. Dat ondermijnt het vertrouwen in de politiek én de toekomst van onze stad.

Stem in het Belang van Nederland
Nederland van het slot — het kán wél!

#TK2025 #GR2026 #StemBVNL #TeamBVNL