NAVO-doden en Defensie als exportproduct
Volgens Henri Bontenbal is investeren in Defensie nodig om onze vrije samenleving en democratische rechtsstaat te verdedigen. Dick Schoof stelt dat de veiligheid van Europa op het spel staat. Aan de oostgrens van Europa is dat volgens hem dagelijks zichtbaar, terwijl Rusland tegelijkertijd fors investeert in zijn militair-industrieel complex.

En via Artikel 5 van het NAVO-verdrag hebben we volgens hem een bondgenootschappelijke plicht om de vrede in Europa te beschermen. De NAVO zou daarvoor “capabilities” nodig hebben. En dat toetreding tot de NAVO de beste manier was – en is – om onszelf te verdedigen.

En dus volgen zij nu ook weer de man die jarenlang verantwoordelijk was voor de afbraak van Nederland. Diezelfde man zegt nu dat de NAVO “dodelijker” moet worden. De man die voor de vergadering als een kind zo blij Donald Trump meldt “Europe is going to pay a BIG way’ 

Compleet mesjogge

De NAVO telt inmiddels 32 lidstaten. Deze landen geven samen al tien keer (!) meer uit aan defensie dan Rusland. Toch wordt er nóg meer geld geëist – omdat de Russische dreiging groter zou zijn dan ooit. Dat de Russische president Vladimir Poetin een NAVO-aanval afdoet als onzin, wordt vervolgens weer weggezet als een leugen. Alsof we een wapenwedloop in moeten omdat een autoritair leider iets ontkent.

Wat politici hier echter doen, is niet alleen angst voeden, maar ook de geschiedenis geweld aan doen. Deze politieke elite en hun systeempartijen hebben het in hun DNA: het slopen van historische schoonheid, het uitwissen van traditie en het vervangen van cultuur door technocratische leegte. En dat verkopen ze dan als ‘vooruitgang’.

Gebroken beloften en oostwaartse expansie

Neem de historische toezegging van James Baker tijdens de onderhandelingen in 1990. Hij suggereerde dat de NAVO zich niet naar het oosten zou uitbreiden als Duitsland na de hereniging deel zou uitmaken van het bondgenootschap. Het was dan wel geen juridisch bindend contract, maar wél een duidelijke diplomatieke toezegging. Een toezegging die uiteindelijk even veel waard bleek als een verkiezingsbelofte in campagnetijd.

Feiten op een rij:
In 1990 telde de NAVO 16 lidstaten. Daarna volgden:

  • 1999: Tsjechië, Polen, Hongarije
  • 2004: Estland, Letland, Litouwen, Slowakije, Slovenië, Roemenië, Bulgarije
  • 2009: Albanië, Kroatië
  • 2017: Montenegro
  • 2020: Noord-Macedonië

Veel van deze landen lagen letterlijk in de invloedssfeer van het voormalige Warschaupact, dat op 1 juli 1991 werd opgeheven. In plaats van de NAVO op te doeken – want het bestaansrecht lag in het ‘evenwicht der blokken’ – bouwde men een nieuw bestaansrecht.Eerst door het oprichten van de Noord-Atlantische Samenwerkingsraad (NACC), daarna door het smeden van nieuwe partnerschappen en een voortdurende oostwaartse uitbreiding.

NAVO als wereldpolitie

Vanaf 1990 ging de NAVO zich op basis van een nieuwe strategie richten op het voorkomen van de verspreiding van massavernietigingswapens en het beschermen van vitale aanvoerketens tegen terrorisme en sabotage.

Een vage definitie die de NAVO veranderde van verdedigingsalliantie in geopolitiek interventieapparaat. Het gevolg? Ingrijpen op de Balkan, in Afghanistan, in Libië. Missies met grote gevolgen – zelden in ons belang.

En nu? Nu voert de NAVO een escalatiestrategie waarbij het ene wapensysteem het volgende uitlokt. De EU doet mee. Het is dan ook terecht om je af te vragen: vechten we echt voor vrijheid? Of vechten we voor invloed?

Heroriëntatie op nationale verdediging

Ondertussen is onze eigen krijgsmacht afgebroken. Kazernes gesloten, vliegtuigen die niet kunnen opstijgen, schepen die niet uitvaren, militairen die met verouderd materieel oefenen. En vooral: een Defensie zonder duidelijke missie. Waar onze soldaten ooit werden opgeleid om Nederland te verdedigen, zijn ze verworden tot instrumenten van internationale ambities. VN-missies, NAVO-operaties, EU-plannen – overal zijn ze inzetbaar, behalve thuis.

Dat moet fundamenteel anders.

Onze krijgsmacht moet haar kern terugvinden:

  • Bescherming van Nederlandse burgers, grondgebied en belangen.
  • Geen politieke missies meer onder vlag van de VN of EU.
  • Geen EU-leger. Nederlandse militairen vechten voor Nederland.
  • Geen sanctiepolitiek als automatisme. Diplomatie als uitgangspunt.
  • Strategisch realisme boven moreel activisme.

Een sterk Nederland begint bij eigen weerbaarheid.

Verantwoordelijkheid begint bij jezelf

Ja, investeren in Defensie is noodzakelijk. Maar niet omdat het moet van Washington of Brussel. Omdat we het moreel verplicht zijn aan onze burgers. Veiligheid is geen luxe. Het is een basisbehoefte. En die moet je nooit uitbesteden.

Dat vraagt om keuzes. Niet méér geld naar prestigeprojecten, klimaatfondsen of woke-subsidies, maar naar personeel, paraatheid en bescherming. Niet de NAVO “dodelijker” maken, maar Nederland weer weerbaar. We mogen niet naïef zijn. Maar we moeten ook niet cynisch worden.

Geen vrije samenleving zonder veiligheid. Geen veiligheid zonder soevereiniteit. En geen soevereiniteit zonder een krijgsmacht die weet voor wie zij dient.

Tot slot

We moeten onze defensie op orde brengen. Dat dit geld kost, is evident. Maar het kan niet zo zijn dat de structurele problemen in zorg, woningbouw, energie, onderwijs en immigratie blijven liggen omdat we 3,5% en 1.5% van het BBP aan Defensie uitgeven omdat het moet van een NAVO-top.

Nogmaals: als NAVO besteden we al 10 keer zoveel aan Defensie als Rusland.

Rusland weet dondersgoed dat het tegen 32 NAVO-landen nooit op kan. De kans dat Poetin de NAVO aanvalt is nihil – en dat weten de strategen in Brussel ook.

Daarom: laten we stoppen met oorlogstaal en opbouw van angst.
Laten we beginnen met het herstellen van vertrouwen, weerbaarheid en gezond verstand.

In het belang van Nederland.
Nederland voorop en vooruit.

#TK2025 #GR2026 #StemBVNL