Jouw gemeente tekent een tweede stad
Stel je jouw gemeente voor als een stad met twee plattegronden. De eerste is de samenleving die we kennen: met regels, verwachtingen, participatie en wederkerigheid. De tweede groeit daar langzaam naast — een parallelle stad van opvanglocaties, met eigen routines, eigen problemen en nauwelijks uitgangen.

Ter Apel is geen uitzondering, maar het beginpunt van die tweede stad. Telkens wanneer een AZC wordt geopend of uitgebreid, tekenen we er weer een wijk bij. Niet tijdelijk, niet als noodmaatregel, maar als vast onderdeel van het landschap. Wat ooit opvang heette, is infrastructuur geworden.

Banlieues zonder perspectief

De wijken die zo ontstaan, vertonen steeds meer gelijkenissen met de Franse banlieues: geconcentreerde gebieden zonder werk, zonder toekomst en zonder echte aansluiting op de samenleving. Ministers keken daar al naar als arbeidsreservoir. Dat is geen integratie, dat is bestuurlijk falen dat jarenlang is genegeerd.

Faciliteren is normaliseren

Gemeenteraden houden zichzelf voor dat ze “helpen” door mee te werken. In werkelijkheid doen ze iets anders: ze bestendigen een systeem dat geen perspectief biedt op integratie én geen effectieve terugkeer organiseert. Zo ontstaat een parallelle samenleving waarin mensen blijven hangen, gemeenten vastlopen en problemen zich opstapelen.

Het spreiden van kansarme asielzoekers verandert daar niets aan. Het verplaatst de tweede stad slechts over meerdere gemeenten. Elke nieuwe opvanglocatie bevestigt dat deze parallelle plattegrond mag blijven bestaan.

Toon politieke moed

Daarom zouden gemeenteraden in heel Nederland een principiële keuze moeten maken: stop met het openen en uitbreiden van AZC’s en begin met het afbouwen ervan. Niet uit onmenselijkheid, maar omdat blijven meewerken betekent dat je deze parallelle stad actief faciliteert en normaliseert.

Zolang de instroom niet wordt gestopt, is elke nieuwe opvanglocatie een extra wijk zonder toekomst. Wie werkelijk wil voorkomen dat Nederland verder opsplitst in parallelle werelden, moet durven zeggen: zo bouwen we geen samenleving.

Enschede: van tijdelijke opvang naar structurele eerlijkheid

Voor Enschede betekent dit een duidelijke en consequente keuze. De bestuursovereenkomst voor het AZC aan de Parkweg loopt vijf jaar, tot 2028, met daarna de mogelijkheid tot jaarlijkse verlenging. Belang van Enschede wil deze overeenkomst niet verlengen en het AZC per 2028 beëindigen. Dat betekent concreet dat er na die datum geen nieuwe asielzoekers meer worden toegelaten.

Dat is geen afwijzing van menselijkheid. Voor mensen die huis en haard hebben moeten verlaten door oorlogsgeweld of vervolging blijft tijdelijke opvang mogelijk. Maar tijdelijk moet ook écht tijdelijk blijven — geen nieuwe wijk in de tweede stad, geen normalisering van een systeem zonder perspectief.

Integratie begint niet bij het eindeloos verlengen van noodopvang, maar bij duidelijke grenzen, realistische keuzes en bestuurlijke eerlijkheid. Alleen zo voorkomen we dat Enschede, en Nederland als geheel, verder wordt opgesplitst in parallelle werelden.

Voor het Belang van Enschede
Nooit opgeven. Niets doen is geen optie.

.