Geen klimaatdoel, wel meer geld.
Dat is dus wat de klimaattop in Brazilië oplevert. En opnieuw mag het betaald worden uit de Europese portemonnee — omdat we vastzitten in afspraken uit 1992 waarin Europa automatisch op de lijst van ‘betalende landen’ staat. Sophie Hermans noemt het “waardevol”. Hoekstra tekent namens de EU, glimlacht naar de camera’s en laat de rekening bij ons achter.

De VN heeft geen macht – maar wordt wel gepresenteerd alsof dat zo is

Hoekstra zegt ferme dingen als: “Het praten is klaar, nu moet er actie komen.” Prima, maar dit verandert niets aan één simpel feit:
De Verenigde Naties kunnen helemaal niets afdwingen. Geen geld, geen beleid, geen wet.

De VN staat niet boven nationale parlementen. Toch wordt in Europa gedaan alsof een “internationaal akkoord” ons verplicht tot betalingen waar geen democratisch mandaat voor is.

Dat is niet alleen misleidend — het is democratisch riskant.

Een wereld van gisteren, betaald in de wereld van vandaag

De indeling in Annex I en Annex II komt uit 1992, toen Europa nog het zwaartepunt van de uitstoot was. Annex-landen moeten rapporteren, reduceren én vooral betalen. Landen die toen nog arm waren, kregen vrijstelling.

Maar de wereld is veranderd.

De grootste uitstoters anno 2025 — China, India, de Golfstaten — zijn géén Annex-landen. Zij hoeven niets verplicht bij te dragen. De EU wel. Zelfs Cyprus en Malta werden er in 2013 aan toegevoegd.

De wereld verandert. De Annex-lijst niet.

Het politieke spel

Wat Hoekstra doet is een klassieke truc: eigen beleid verkopen als internationale dwang.
“We hebben geen keuze, want het is afgesproken.”

Maar natuurlijk hebben we keuze.
En natuurlijk kan Nederland zelf bepalen wat het ondertekent en wat niet.
Dat is soevereiniteit.

Tijd voor actualiteit

Zolang we blijven vasthouden aan het wereldbeeld van 1992, houden we een systeem in stand waarin Europa betaalt, anderen groeien en niemand verantwoordelijk wordt gehouden voor het ontbreken van echte reductiedoelen.

Conclusie

Het is tijd voor een moderne en eerlijke Annex-indeling.
En voor politici die durven zeggen dat VN-afspraken geen vrijbrief zijn om nationale democratie te omzeilen.

Nooit opgeven. Niets doen is geen optie.