Er mag nergens over worden gepraat
Volgens Geert Wilders hebben VVD, PvdA-GroenLinks, D66 en het CDA onderling afgesproken om tijdens de campagne het onderwerp asiel zo veel mogelijk te mijden. Of dat waar is? Geen idee. Misschien is het Geerts waarheid. Maar stel dat het klopt — dan hebben we een groter probleem dan alleen politieke lafheid. Dan is de campagne niets meer dan een geregisseerde stilte. Een stilzwijgen dat alles verraadt.

Politiek als ouderschap

Je kunt het vergelijken met een ouder die zich overduidelijk vergist heeft, maar toch boos roept: “En nu wil ik het er niet meer over hebben!” Niet omdat het uitgepraat is. Maar omdat het confronterend wordt. Omdat de kinderen gelijk hebben. Omdat de waarheid pijn doet. En dus wordt er gecensureerd. Niet alleen de ander, maar ook jezelf. Want wie het gesprek ontwijkt, ontwijkt de werkelijkheid.

Dit is geen politiek debat meer. Dit is gedragstherapie voor partijen die de controle kwijt zijn over het verhaal dat ze jarenlang zelf hebben geschreven.

Ook Wilders moet zich aangesproken voelen. In de campagne van 2023 gaf hij plots aan dat de islam “niet het belangrijkste” thema meer was. In feite gaf hij toen reeds zijn kroonjuwelen vrijwillig weg — om maar toegelaten te worden tot de bestuurlijke elite.

Daarmee werd ook hij een kind dat dramde om erkenning. Want was het niet juist de PVV die – als zij het kabinet niet had laten vallen – nu asiel en daarmee ook de groei van de islam had kunnen aanpakken?

Kinderen blijven drammen wanneer ze ergens het gevoel hebben dat ze gelijk hebben. Niet om een compromis te sluiten — dat linksige midden waarin niemand zich meer herkent — maar om erkenning van hun waarheid. Een waarheid die niet voortkomt uit partijprogramma’s of strategie, maar uit een onbevlekte houding. Zonder agenda. Zonder spindokter.

En ironisch genoeg is Wilders zelf inmiddels strateeg, spindokter én partijleider tegelijk. En hij weet dat hij wel degelijk wegkeek. Zijn partij functioneert inmiddels als een compromispartij, waarin de boodschap wordt ingekapseld in politieke haalbaarheid.

En waartoe dat leidt? Dat weten we inmiddels.

Kwetsbaarheid en taboes

Juist daarom is het zo schrijnend dat we het niet mogen hebben over asiel. Niet over massa-immigratie. Niet over de gevolgen voor sociale huur, veiligheid, of de culturele samenhang in onze wijken. En al helemaal niet over de ideologische dreiging van een politieke islam die niets met vrijheid te maken heeft, maar alles met onderwerping.

Vrijheid van meningsuiting betekent niet alleen dat je iets mág zeggen. Het betekent ook dat je het móét kunnen zeggen — juist als het ongemakkelijk wordt. Juist als het schuurt. Juist als de consensus het gesprek wil doden.

Er mag nergens over worden gepraat

Terwijl iedereen weet waar het over zou moeten gaan:
Het Belang van Nederland. Vanuit een veerkrachtige samenleving.

Wat is veerkracht?

Een veerkrachtige samenleving ontstaat niet uit opgelegde regels, maar uit gedeelde waarden en wederzijds vertrouwen. Die samenleving vraagt om politiek die terugkeert naar de kern: heldere keuzes, verantwoord leiderschap, en de moed om te benoemen wat anderen niet durven uitspreken.

Vrijheid moet weer inhoud krijgen – als ruimte voor overtuiging, maar nooit als buiging voor onderwerping.

Daarom hebben we leiderschap nodig dat zich durft te verantwoorden. Voor asiel en immigratie. Voor gezondheidszorg en bestaanszekerheid. Voor de woningmarkt, veiligheid, justitie en het buitenlands beleid. En ook voor lage lasten, zodat er meer vrijheid ontstaat in het dagelijks leven van gewone mensen.

En laten we duidelijk zijn: de islam en massa-immigratie is daarin een rode draad. Niet zomaar een draad, maar een splijtzwam in onze samenleving. Nu – zo wordt gezegd – verboden woorden in ons publieke debat.

Verlichting én beschaving

De Verlichting bracht ons moderniteit, maar de fundamenten van onze beschaving gaan dieper. Onze samenleving rust op drie pilaren: de Griekse filosofie, het Romeinse recht en de christelijke waarden.

Zij vormen het morele en juridische fundament van onze rechtsstaat:
de scheiding der machten, vrijheid van meningsuiting, gelijkheid van man en vrouw, en de scheiding van kerk en staat.

Vandaag staan die principes onder druk. Niet alleen door de opmars van islamitische denkbeelden, maar ook — en misschien vooral — door het wegkijken van onze eigen instituties.

We zijn terechtgekomen in een cultuur van uitstel en afschuiven. Waar leiderschap nodig is, wordt gezwegen.

Religie is geen privézaak als het politiek is

In Nederland is er vrijheid van religie. En dat is een groot goed. Maar het wordt gevaarlijk wanneer die vrijheid gebruikt wordt om anderen het zwijgen op te leggen. Als politici, bestuurders, opiniemakers en burgers niet meer mogen benoemen wat de oorzaken van onze problemen zijn, dan raken we verdwaald in onze eigen waarden.

De islam laat weinig ruimte voor zaken als gendergelijkheid, individuele vrijheid of secularisme. De sharia staat in veel interpretaties boven nationale wetgeving en is niet onderhevig aan democratisch proces.

Ik maak geen vergelijking tussen de islam en het nationaal-socialisme. Maar ik zeg wel dit:
Beide laten zien hoe ideologieën die streven naar orde, zuiverheid en macht kunnen ontsporen in onderdrukking en geweld.

Het echte probleem: wijzelf

Deze vergelijking legt ook iets bloot over het Westen. Over het onvermogen van globalistische elites om religie en ideologie in hun totalitaire gedaanten te herkennen. Ze geloven dat alles te temmen is binnen seculiere kaders van diversiteit.

Maar de geschiedenis — van het Ottomaanse Rijk tot het kalifaat van ISIS — leert anders.

Sommige ideeën zijn niet verenigbaar met de liberale rechtsstaat. Hoe graag men dat ook zou willen.

Conclusie: het kan wél

Daarom:
Stem op leiderschap dat zich durft te verantwoorden.
Stem op leiderschap dat geen zelfcensuur oplegt.

Stem in het Belang van Nederland.
Nederland van het slot – het kan wel!

#TK2025 #GR2026 #StemBVNL #TeamBVNL