Nederland kan zijn sociale stelsel niet blijven dragen met open grenzen
Nederland heeft een van de meest uitgebreide sociale stelsels ter wereld. Van zorgtoeslagen tot sociale huur, van bijstand tot langdurige zorg: het vangnet is breed en diep. Daar mogen we trots op zijn — zolang we het kunnen betalen. Maar die realiteit staat onder druk.

En dat heeft niet alleen te maken met vergrijzing of economische stagnatie, maar vooral met onbeheersbare migratie, die het draagvlak van onze verzorgingsstaat uitholt.

Zoals Milton Friedman al stelde:
“You can’t have open borders and a welfare state.”

Belastingbetalers

Het huidige systeem wordt grotendeels gefinancierd door een relatief kleine groep belastingbetalers. Neem iemand met een bruto-inkomen van €100.000: die draagt, inclusief indirecte belastingen, tot €63.000 per jaar af aan de staat. Deze mensen houden het systeem draaiende.

Maar zij voelen steeds vaker dat hun bijdrage niet leidt tot een efficiënt, rechtvaardig of duurzaam stelsel. En dat wordt nog eens versterkt door de absurde plannen van een PvdA/GroenLinks en de SP. De consequentie daarvan zal zijn dat steeds meer mensen kijken naar manieren om hun lasten te verlagen, of zelfs te vertrekken. Want laten we wel zijn, 75% erfbelasting! Het is pure diefstal.

De ongemakkelijke waarheid: asielmigratie

Daarbovenop komt een groeiende migratiedruk. Asielmigratie kost veel, levert op de korte termijn niets op en vergroot de druk op huisvesting, zorg en uitkeringen. Het is een ongemakkelijke waarheid: de meeste asielzoekers zijn, als ze eenmaal mogen blijven, langdurig afhankelijk van sociale voorzieningen, vanwege taalachterstand, opleidingstekort en beperkte arbeidskansen.

Terwijl in ieder geval na het boek Migratiemagneet Nederland van Jan van der Beek, een ieder kennis heeft kunnen nemen wat het ons per immigrant heeft gekost. Op basis van CBS-microdata komt hij tot een gemiddelde last van €800.000 per niet-westerse migrant

Eric Ypma doorploegt rijksbegrotingen en halfjaarlijkse nota’s met maar één vraag: wat gebeurt er met ons belastinggeld? Zijn conclusie op basis van 2024 is ongemakkelijk: migratie kost Nederland jaarlijks ruim 42 miljard euro.

De ongemakkelijke waarheid: arbeidsmigratie

Daarnaast heeft Nederland jarenlang ingezet op arbeidsmigratie aan de onderkant van de arbeidsmarkt, met name uit Midden- en Oost-Europa. Een deel van deze groep werkt weliswaar, maar drukt de lonen, verergert de woningnood, zorgt voor overlast en draagt relatief weinig bij aan de collectieve pot.

Bovendien worden veel van deze banen nauwelijks belast — denk aan postbezorgers, distributiewerkers of seizoensarbeiders — en leiden ze tot extra druk op zorg, infrastructuur en toezicht.

We lopen dus richting een onhoudbare situatie: een uitdijend systeem van rechten en voorzieningen, gedragen door een krimpende groep belastingbetalers, aangevuld met migratiestromen die het draagvlak eerder ondermijnen dan versterken.

Fundamenteel anders

Als we deze trend willen keren, is er een fundamenteel herontwerp nodig van het migratie- én sociale beleid:

  • Stop met generieke arbeidsmigratie: we hebben geen structurele behoefte aan extra handen in laagbetaalde banen, maar wel aan innovatie, productiviteit en automatisering. Die krijg je niet met bulkimport van arbeidskrachten, maar met technologische ontwikkeling en hogere lonen.
  • Nu een stop op asielmigratie (en dat kan binnen de huidige mogelijkheden) om daarna dit te beperken tot echte noodsituaties, en voer streng selectiebeleid op integratievermogen. Hulp moet gericht zijn op regio’s van herkomst, niet op opvang hier.
  • Stuur juist actiever op kennismigratie: mensen met expertise in technologie en wetenschap kunnen Nederland daadwerkelijk versterken — economisch én maatschappelijk.
  • De werkgever zorgt voor goede en passende woongelegenheid voor de kennismigrant en deze moet jaarlijks een werkvergunning aanvragen.

Onze solidariteit staat onder druk

De solidariteit in Nederland is gebouwd op het idee dat wie bijdraagt, ook recht heeft op bescherming. Dat principe is alleen houdbaar als het systeem selectiever wordt in wie binnenkomt, en minder naïef over wat migratie op de lange termijn betekent.

Zonder heldere keuzes rest ons slechts een afbrokkelend sociaal stelsel, groeiend wantrouwen en steeds grotere spanningen tussen draagkracht en draaglast.

Nederland is geen onuitputtelijke bron van welvaart. En zonder herziening van het migratiebeleid zal het sociale paradijs niet alleen onbetaalbaar, maar ook onleefbaar worden.

We kunnen nog kiezen: voor een toekomst waarin solidariteit weer werkt — of voor een systeem dat instort onder zijn eigen gewicht. Laten we dan kiezen voor Nederland.

In het belang van onze toekomst

Stem in het Belang van Nederland.
Nederland voorop en vooruit.

#TK2025 #GR2026 #StemBVNL